Jesteśmy tutaj znanym żeglarzem dorabiającym sobie w wolnym czasie jako pirat oraz poszukiwacz skarbów. Mamy statek, załogę a także nowiutkie zlecenie – w celu rozwikłania pewnej zagadki wzywa nas właśnie uzdrowiciel i mag zarazem zamieszkujący jedną z pomniejszych wysepek, jakich na oceanie wiele. Kapitan Rhama Sabrier tak na nas wołają, ludzie spoza mego portu oni… Khem. Tak czy siak, obieramy kurs na Akbah, bo tak się dana wyspa nazywa i płyniemy sprawdzić, co się święci. Będzie to początek wspaniałej przygody, joł hoł hoł i butelka rumu.
Po dotarciu na wyspę wita nas służący uzdrowiciela i oznajmia, że niestety musimy wziąć okrężną drogę do posiadłości jego pana, bo coś-tam-się-zawaliło (nie ma to jak dokładność w opisywaniu linii fabularnej, co?) Bierzemy więc azymut na podziemne jaskinie i… Tak jest – tutorial, umiejętnie wpleciony tutorial. W jaskini nauczymy się wszystkich podstawowych dla naszego bohatera ruchów.



Sterowańsko – lewa gałka to obracanie naszego zamarynowanego marynarza, gałka do przodu to pewny krok naszego bohatera w kierunku patrzenia. Przypomina wam to już coś? W tym momencie poczułem się jak w starym, dobrym Tomb Raiderze jedynce. I ta gra ma właśnie taki feeling; stara szkoła – zapomnijcie o milionie funkcji przyporządkowanych do pada w kwestii poruszania się, jedna gałka – ot wszystko. Ponadto prawa gałka to obsługiwanie inwentarza (bez wchodzenia do jakichkolwiek dodatkowych ekranów czy opcji), skok plus dwa ciosy wręcz pod przyciskami i wdrapywanie się na skały pod prawym triggerem. No i możliwość rozglądania się w FPP pod B, dokładnie tak jak to było w TR1 pod insertem! Wiedząc to lecimy dalej.
Ważny jest nacisk lewego kciuka na gałkę. Im on mniejszy tym Rhama porusza się wolniej oraz ostrożniej. Zapobiega to jego spadnięciu np. z cieniutkiej belki, po której stąpa. Po prostu – nie da się. Ale pozwólmy pofolgować paluchowi, niechaj wychyli gałkę do oporu i marynarz zacznie pędzić jak szalony. Pięćdziesiąt stóp rozpędu wystarczy by przeskoczyć największą rozpadlinę (o ile oczywiście jest to przewidziane przez twórców gry) albo zaliczyć bolesny upadek na głowę w przypadku złego wyjścia z progu… Nie wszędzie da się jednak wskoczyć, czasem trzeba kombinować „na około”. Generalnie tak zwana faktura powierzchni w grze podzielona jest na dwa rodzaje: tą „uczepną” i resztę. „Uczepna”, ponieważ Rhama przy wciśnięciu prawego triggera może się jej… złapać. Radocha jest wtedy nieziemska, bo możemy śmigać w górę, w dół i na boki też. Bez skojarzeń.



Po wyjściu z jaskini zahaczamy o sklep, bo zapasy na dalszą podróż trzeba zrobić (wiecie – kiszona kapusta i te sprawy…) Tutaj kolejny tutorialik – jak używać przedmiotów. Otóż przycisk dumnie oznaczony literką „By” prócz rozglądania się odpowiada również za namierzanie się na używalny przedmiot. Wtedy wystarczy podejść bohaterem do tegożże i on już sam wykoncypuje, co ma zrobić. Łatwe, proste, przyjemne i przede wszystkim skuteczne.
Po swoistym rodzaju wstępie do rozgrywki poznajemy wreszcie naszego zleceniodawcę oraz jego piękną córę Faith (mrrrrau!) jak i cel naszej podróży – statek. Tajemniczy statek w podziemnej jaskini. Nikt nie wie skąd pochodzi ani co się z nim działo, załoga się wzajemnie powyrzynała, więc raczej z ich strony na współpracę przy rozwikływaniu zagadki nie możemy liczyć. Znaleziono jedynie dziwne ziele, które temu, co je spożyje daje moc. Po prostu moc. No dobra – wielką, przeogromną moc! I tutaj sprawy się komplikują, bo ktoś postanawia zdradzić… Nie będę psuł Wam zabawy, dość powiedzieć, że statek wypływa z pieczary w otwarte morze a my podążamy jego śladem. Za zdrajcą. I zielem. Co na to stróże prawości i obrony moralności? Powinni zabronić sprzedaży gry, oczywiście…
Graficznie tytuł nie zachwyca jak na dzisiejsze standardy. Galleon jak już wspomniałem zapowiedziany był ponad pięć lat temu, co niestety widać – niska rozdziałka tekstur, ich kolorystyka również nie za ciekawa, tafla morza aż prosi się o jakiś efektowny bump mapping. Postacie wykonane są dosyć starannie acz karykaturalnie: chude nóżki, szerokie bary. Dostrzec można, że w pierwotnym zamiarze miały one mieć tylko cztery palce u dłoni, a pięć uzyskano po prostu przez rozszczepienie jednego ze środkowych. Czy więc jest aż tak tragicznie? Nie. Całość przedstawionego świata jest bowiem w magiczny sposób niesamowicie spójna, a sama fabuła wciąga tak, że bardzo szybko zapomina się o niedoskonałościach grafiki i po prostu przeżywa przygodę.

Bohaterowie „kościstą” budowę nadrabiają świetną mimiką twarzy: jakoś tak cieplej na serduchu kiedy Faith nieśmiało przygryza wargę (mrrrrau! mrrrau!) albo gdy Rhama znajduje wielki, kamienny klucz i odwrócony do nas tyłem chowa go za pazuchę aby potem spojrzeć w naszą stronę z szelmowskim uśmieszkiem zdającym się wyrażać: „Myślałeś, że nie zmieszczę, co?”



Sama rozgrywka składa się z eksploracji terenów, walki z różnymi zbirami oraz od czasu do czasu rozwikływania niewyszukanych zagadek logicznych. Po drodze do nieuniknionego rozwiązania przygody przyjdzie nam, jak to żeglarzom siedmiu mórz, odnajdywać poukrywane skrzętnie w różnych, często bardzo wymyślnych miejscach skarby i grzybki. Grzybki są ważne, bo po spożyciu odnawiają nam energię życiową, tę zaś łatwo stracić w byle bójce… Walka odbywa się zazwyczaj wręcz lub przy użyciu broni białej, chociaż możemy także oddać strzał z pistoletu jeśli akurat mamy naboje. Ciosy składają się w proste kombosy, a im więcej ich „wejdzie” w przeciwnika tym bardziej wyszukane ataki możemy przeprowadzić. Czasem prócz Rhamy kierujemy także losami innych bohaterów, wtedy walka jest oczywiście łatwiejsza, bo oni walczą za nas. Bossowie jednak to inna sprawa – tutaj generalnie jesteśmy zdani na własną małpią zręczność i spryt. Patent wszędzie ten sam: przeciwnik jest od nas kilkakrotnie większy, należy go zajść od tyłu, wdrapać się na plery i zatopić klingę w jego karku. Z biegiem gry wszystko idzie w ilość – dwóch przeciwników do ściągnięcia na grunt zamiast pojedynczego Bossa lub jeden, ale za to jeszcze większy i jak tu się teraz na niego wdrapać? Występują też swoistego rodzaju „sub-szefowie”, załoganci naszego głównego arcywroga. Z tymi rozprawiamy się kombosami.
Jako, że akcja gry umiejscowiona jest na morzach i oceanach przyjdzie nam zwiedzić wiele bardzo oryginalnych wysepek. Co powiecie na jeden wielki warsztat naprawczy statków, na szczycie którego obraca się olbrzymi wiatrak? Albo sieć maleńkich cypelków położonych wokół fortu gdzie mamy się wedrzeć? Podczas rozgrywki zostaniemy również m.in. zmyci z pokładu naszej łajby podczas straszliwej burzy oraz będziemy uciekać przed goniącą nas rozpaloną lawą. Na różnorodność przeżyć nie możemy narzekać. Ponarzekać za to można na systemem zapisu gry, Galleon bowiem robi save automatycznie w kluczowych dla rozwoju akcji momentach np. przed walką z Bossem lub po odnalezieniu ważnego klucza, co niejednokrotnie jest uciążliwe. Przydałaby się możliwość zapisywania stanu gry w dowolnym momencie, chociaż oczywiście do wszystkiego można się przyzwyczaić. A jeśli już się czepiać minusów - jako, że jedna gałka odpowiada za ruchy bohatera jak i ustawienie kamery niekiedy po prostu mało widać. W grze znalazły się także poziomy na pierwszy rzut oka trudne do ugryzienia (tzw. czasówki) – będziecie na nie często klęli i wyzywali, ale kiedy w końcu znajdziecie sposób na dany etap dalej pójdzie jak po przysłowiowym maśle.



Galleon to porządna produkcja na szkolną czwórkę. Nie aspiruje do tytułu najlepszej gry w kategorii platformówek czy tam przygodówek 3D z elementami walki. Nie próbuje udawać, że jest czymś, czym nie jest - za co jej chwała. Sporo tu humoru, fabuła jest naprawdę porządna, ale przede wszystkim powraca klimat, który niegdyś towarzyszył pionierom tego gatunku. Wierzcie mi – ostatnio tak dobrze bawiłem się przy grze tego typu za czasów wspomnianego już Tomb Raidera jedynki. Zresztą, ci sami twórcy ;) I to jest właśnie przyjemne: nie graficzne smaczki, nie filmowa muzyka, lecz postawienie na klimat i grywalność. Warto sprawdzić.